دوست من سلام...

دوستي پايدار در پرتو تقوا

نویسنده : مهدي امينيان
در مقام بيان ويژگيهاي رفيق همراه و همدل و در جايگاه بيان آثار، فوايد و کارکردهاي تقوا به عنوان يکي از ويژگي هاي اساسي دوست و رفيق، به يکي از مهمترين و کليدي ترين آثار آن يعني حصول بصيرت و ژرف نگري در انسان اشاره نموده و بيان داشتيم که در نسبتي عکس، زماني که انسان به واسطه مراتبي از تقوا، به مقام بصيرت نايل مي شود، آن گاه همين بصيرت سبب شکوفايي و تعميق هرچه بيشتر تقوا در آدمي مي گردد.
مشکلات زندگي، آرزوها و تمايلات بشري گاه موجبات اضطراب و ياس و اندوه را براي آدمي به همراه دارد. مردم در مواجهه با گرفتاري هاي روزمره زندگي، به دو گروه تقسيم مي گردند. عده اي در مقابل آن منفعل و تاثيرپذير و گروهي فعال و تاثير گذارند. گروه اول قدرت برخورد با اين مشکلات را در خود نديده و از آنجا که از پشتوانه اعتقادي لازم برخوردار نمي باشند، به شدت مبتلا به ياس و اضطراب گشته و پس از گذشت اندک زماني، سيماي زندگيشان مبتلا به پوچي و بي هويتي گشته و تيرگي و سيه روزي زندگي شان را فرا مي گيرد. اما گروه دوم با اتکاء به نيروي الهي و تحمل و توکل عميق که همگي منبعث از رعايت تقوا و حفظ دامن نفس از آلودگي و ناپاکيهاست، در برابر تمامي مشکلات و سختيها به مقابله پرداخته و با بصيرت، خويشتنداري و پرهيزکاري، امر خويش را به سرانجام مطلوبي نايل مي گردانند. پاداش و ثمره اين مجاهدت آنها را خداوند اين چنين بيان مي نمايد: “هان، همانا اولياي الهي را نه ترسي است و نه اندوهي، همان کساني که ايمان آوردند و تقوا پيشه مي کردند، بشارت در دنيا و آخرت براي آنهاست. وعده هاي خدا را تبديلي نيست، اين همان رستگاري بزرگ است”(يونس64-62/). ايمني از ترس و اندوه براي اولياي الهي از آن روست که در همراهي خدايند و خدا نيز امر آنها را کفايت مي کند: “خداوند با کساني است که تقوا دارند و نيکوکارند”(نحل128/).
يکي ديگر از آثار مهم تقوا زمينه سازي براي پذيرش اعمال انسان مي باشد. هر يک از اعمال نيکي که در دنيا انجام مي دهيم، جداي از پاداش و بهره اخروي، منافع دنيوي فراواني را براي انسان به همراه دارد. بهره مندي از اين منافع و نيز پاداش اخروي انجام هر عملي در گرو قبولي و پذيرش آن از سوي حضرت باري تعالي است. در آيات متعدد قرآني، ملاک قبولي عمل، تقوا معرفي شده است. عملي که در سرزمين تقوا کاشته شود، ثمر مي دهد و به بار مي نشيند و تخم عملي که در شوره زار ريا و غفلت و طمع ريخته شود، بي حاصل خواهد بود. آيه شريفه: “انما يتقبل الله من المتقين” خطابي عام و حکمي عمومي براي همه اعمال آدمي و ملاکي قطعي براي پذيرش عمل است. اين آيه به دنبال حکايت هابيل و قابيل آمده است که هرکدام از آن ها براي تقرب به پروردگار کاري را انجام دادند که از يکي قبول شد و از ديگري مقبول نيفتاد که اين فراز پاياني آيه، دليل قبولي عمل هابيل را تقواپيشگي او مي داند: “واتل عليهم نبا ابني ءادم بالحق اذ قربا قربانا فتقبل من احدهما ولم يتقبل من الاخر قال لاقتلنک قال انما يتقبل الله من المتقين؛ داستان دو فرزند آدم را به حق بر آنها بخوان هنگامي که هرکدام عملي را براي تقرب (به پروردگار) انجام دادند، اما از يکي پذيرفته شد و از ديگري پذيرفته نشد (قابيل) گفت: به خدا سوگند تو را هم خواهم کشت (هابيل) گفت: خدا تنها از پرهيزکاران مي پذيرد”(مائده/27 ).
در حديثي از پيامبر اکرم (ص) ارزش عملي که از روي تقوا انجام شده و مورد پذيرش خداوند واقع گشته، روشن شده است. ايشان مي فرمايند: “کوشش تو در عمل همراه با تقوا بسيار بيشتر از عمل بدون تقوا باشد، زيرا عمل همراه با تقوا قليل شمرده نمي شود و چگونه عملي که مورد قبول خداوند قرار گرفته، اندک شمرده شود. به خاطر سخن خداوند بلندمرتبه که فرمود: خداوند تنها از تقواپيشگان قبول مي کند”(بحارالانوار286 :70 ).
از آثار و نتايج ديگر تقوا، همانا محبوبيت نزد خداوند و پذيرفته شدن از سوي آن معبود بي همتا به عنوان بنده اي خالص و مطيع است. دوست داشتن و محبوب واقع شدن غريزه اي است که از ذات آدمي سرچشمه مي گيرد و از نشانه هاي ارزش و فضيلت آدمي و نشان از نوع شخصيت او دارد. اما اينکه چه کسي را دوست بداريم و محبوب چه کسي واقع شويم، از اهميت بسزايي برخوردار است. هرچه محبوب افراد مهمتر باشيم و بزرگان را بيشتر دوست بداريم، ارزش وجودي ما بيشتر است. در اين ميان “تقواپيشگان” محبوب ارزشمندترين وجود هستي اند و چه سعادتي از اين بالاتر که آدمي محبوب خالق خويش باشد.
چنين مهر و محبتي که دو سويه و متقابل است، همواره تداوم دارد و هيچ گاه به دشمني بدل نمي شود، دقيقا در نقطه مقابل و عکس دوستي ها و رفاقت هايي که منشا آنها صرفا علايق و نيازها و مطامع دنيوي است. چنانکه در روز قيامت بعضي از دوستان دنيوي به شدت از يکديگر نفرت دارند و باهم دشمنند، اما دوستي متقين چون همراه با حب الهي است، جاودان و ماندگار است. قرآن کريم مي فرمايد: “دوستان در آن روز بعضي دشمن يکديگرند، جز متقين”(زخرف67/).
 

دوست من سلام...

مطلب ارسالي خواهر بزرگوارمون فاطمه

پدر روزنامه می خواند .اما پسر كوچكش مدام مزاحمش می شد.حوصله ی پدر سر رفت و صفحه ای از روزنامه را-كه نقشه ی جهان را نمایش می داد- جدا و قطعه قطعه كرد و به پسرش داد.

-"بیا ! كاری برایت دارم . یك نقشه ی دنیا به تو می دهم .ببینم می توانی آن را دقیقا همان طور كه هست بچینی ؟

و دوباره سراغ روزنامه اش رفت.می دانست پسرش تمام روز گرفتار این كار است.اما یك ربع ساعت بعد پسرك با نقشه ی كامل برگشت.
پدر با تعجب پرسید:"مادرت به تو جغرافی یاد داده؟"

پسرجواب داد:"جغرافی دیگر چیست؟"

پدر پرسید:"پس چگونه توانستی این نقشه ی دنیا را بچینی؟"

پسر گفت:" اتفاقا پشت همین صفحه تصویری از یك آدم بود. وقتی توانستم آن آدم را دوباره بسازم دنیا را هم دوباره ساختم...!"

دوست من سلام...

 خوابی به ارزش38سال نوکری امام حسین(ع)

نمی دانم حسین اوراق چی در خواب چه دید که امروز 38 سال است که نام حاج حسین هدیه لو در بازار تولید کنندگان اثباب و لوازم هیئت های عزاداری ماندگار شده است ولی خود می گوید: هر چه دارم از امام حسین(ع) است.

دوست من سلام...

گریه کردن برای اباعبدالله (ع) از دیدگاه امام خمینی

در خصوص الهام گرفتن انقلاب اسلامی از نهضت امام حسین(ع) در عاشورای سال 61 هجری قمری سخنان زیادی گفته شده است؛ اما گویاترین سخنان در این خصوص کلام عمیق و صریح امام خمینی است که در قالب چند سخنرانی به این موضوع پرداخته اند.

ایشان در روز سی ام مهرماه 1358  طی سخنانی در جمع  نمایندگان اقشار مختلف مردم و عشایر، به تشریح اهمیت قیام امام حسین(ع) و فلسفه عزاداری برای ایشان پرداخته و نکته ظریفی را در موضوع گریه کردن در عزای آن امام بزرگوار بیان می کنند.

سید الشهدا اسلام را زنده نگه داشته است

اسلام را تا حالایی که شما می‏ بینید، اینجا ما نشسته‏ ایم، سیدالشهدا زنده نگه داشته است‏ سیدالشهدا ـ سلام‏ اللّه‏ علیه ـ تمام چیز خودشان را، همۀ جوانان خودش را، همۀ مال و مَنال، هرچه بود، هرچه داشت ـ مال و مَنال که نداشت ـ هرچه داشت، جوان داشت، اصحاب داشت، در راه خدا داد و برای تقویت اسلام و مخالفت با ظلم قیام کرد.[در]مخالف با امپراتوری آن روز، که از امپراتوریهای اینجا زیادتر بود، قیام کرد در مقابل او با یک عدۀ قلیل. و با این عدۀ قلیل در عین حالی که شهید شد، غلبه کرد. غلبه کرد بر این دستگاه ظلم و شکست داد آنها را. ما که دنبالۀ او هستیم و مجالس عزا از آن وقت، به امر حضرت صادق ـ سلام‏ اللّه‏ علیه ـ و به سفارش ائمۀ هدی ـ علیهم ‏السلام ـ ما بپا می‏ کنیم این مجالس عزا را، ما همان مسئله را داریم می‏ گوییم؛ مقابل ظلم است، مقابل ظلم ستمکاران. ما زنده نگه داشتیم، خطبای ما زنده نگه داشتند، قضیۀ کربلا را؛ و زنده نگه داشتند قضیۀ مقابلۀ یک دستۀ کوچک اما با ایمان بزرگ را در مقابل یک رژیم طاغوتی بزرگ. گریه کردن بر شهید؛ نگه‏داشتن زنده نگه داشتن نهضت است اینکه در روایت هست که کسی که گریه بکند یا بگریاند، یا به صورت گریه ‏دار خودش را بکند، این جزایش بهشت است. این برای این است که حتی آنی که با صورت گریه ‏دار خودش را، صورتش را می‏ کند یک حال حزن به خودش می‏ دهد و صورت گریه ‏دار به خودش می ‏دهد، این نهضت را دارد حفظ می‏کند؛ این نهضت امام حسین ـ سلام‏ اللّه‏ علیه ـ را حفظ می‏ کند. ملت ما را این مجالس حفظ کرده.

افشاگری ظالم در مجالس سیدالشهداء

بی خود نبود که رضاخان ـ مأمورین ساواک رضاخان ـ تمام مجالس عزا را قَدَغَن کردند. این همین طوری نبود. رضاخان هم چو نبود که از اصل مخالف با این مسائل بشود، رضاخان مأمور بود، مأمور بود[برای]آنهایی که کارشناس بودند؛ آنهایی که ملتفت بودند مسائل را. دشمن های ما، که مطالعه کرده بودند در حال ملت ها و مطالعه کرده بودند در حال ملت شیعه، می‏ دیدند آنها که تا این مجالس هست و تا این نوحه‏ سرایی هایِ بر مظلوم هست و تا آن افشاگری ظالم هست، نمی‏ توانند برسند به مقاصد خودشان. زمان رضاخان قدغن کردند، به طوری که تمام مجالس در ایران قدغن شد، کارهای خودشان را انجام دادند. دست اهل منبر را، دست علما را بستند و نگذاشتند که اینها تبلیغات خودشان را بکنند؛ و آنها تبلیغات را از آن طرف شروع کردند، و ما را به عقب راندند و تمام مخازن ما را به چپاول بردند. در زمان محمدرضا هم به همین معنا، منتها با فرم دیگر، به فرم دیگر، نه با آنطور سرنیزه، به یک جور دیگر، این طایفه را می‏ خواستند کنار بگذارند. حالا هم همانها[هستند]منتها جوان های ما را بازی می‏ دهند. همان مسئله است. همان مسئلۀ زمان رضاخان است که مجالس را او قدغن کرد. حالا یک دسته ‏ای آمده‏ اند می‏ گویند که نه، دیگر روضه نخوانید! نمی‏ فهمند اینها که روضه یعنی چه. اینها ماهیت این عزاداری را نمی‏ دانند چیست. نمی‏ دانند که این نهضت امام حسین آمده تا اینجا، تا این نهضت را درست کرده.

این نهضت پرتوی است از نهضت عاشورا

این تابع، این یک شعاعی است از آن نهضت. نمی‏ دانند که گریه کردن بر عزای امام حسین، زنده نگه‏داشتن نهضت، و زنده نگه‏داشتن همین معنا[ست]که یک جمعیت کمی در مقابل یک امپراتوری بزرگ ایستاد. دستور است. آن دستور عمل امام حسین، سلام‏ اللّه‏ علیه. دستور است برای همه: کُلُّ یَوْمٍ عَاشُورَا؛ وَ کُلُّ أَرْضٍ کَرْبَلاء دستور است به اینکه هر روز و در هر جا باید همان نهضت را ادامه بدهید، همان برنامه را.

درس عاشورا

امام حسین با عدۀ کم همه چیزش را فدای اسلام کرد؛ مقابل یک امپراتوری بزرگ ایستاد و «نه» گفت؛ هر روز باید در هر جا این «نه» محفوظ بماند. و این مجالسی که هست مجالسی است که دنبال همین است که این «نه» را محفوظ بدارد. بچه‏ ها و جوانهای ما خیال نکنند که مسئله، مسئله «ملتِ گریه» است! این را دیگران القا کردند به شماها که بگویید «ملتِ گریه»! آنها از همین گریه‏ ها می‏ترسند، برای اینکه گریه‏ ای است که گریه بر مظلوم است؛ فریاد مقابل ظالم است. دسته‏ هایی که بیرون می‏آیند، مقابل ظالم هستند؛ قیام کرده ‏اند. اینها را باید حفظ کنید. اینها شعائر مذهبی ماست که باید حفظ بشود. اینها یک شعائر سیاسی است که باید حفظ بشود. بازی تان ندهند این قلمفرساها! بازیتان ندهند این اشخاصی که با اسماء مختلفه و با مرامهای انحرافی می‏خواهند همه چیز را از دستتان بگیرند. و اینها می‏ بینند که این مجالس، مجالس روضه، ذکر مصایب مظلوم و ذکر جنایات ظالم، در هر عصری[مظلومان را]مقابل ظالم قرار می‏دهد. اینها ملتفت نیستند که اینها خدمت دارند می‏ کنند به این کشور؛ خدمت دارند می‏ کنند به اسلام.

منبع: جماران

دوست من سلام...

امروز یه مطلب از سایت شهید آوینی برات گذاشتم لطفا بخونش

خرافه‌گرایی در ذکر مصیبت حضرت قاسم

شهید مطهری عروسی حضرت قاسم(ع) در کربلا را مردود می‏داند. متأسفانه برپایی مجالسی به نام «حنابندان قاسم» بدعتی است که ملاحسین کاشفی در مقتل ضعیف و متأخر «روضة الشهدا» پایه‌گذاری کرده است.

روز ششم ماه محرم، روز حضرت قاسم بن‌الحسن نوجوان شهید دشت نینواست. در برخی از هیئت‌ها و تکیه‌ها بر اساس یک باور غلط که اعتقاد دارند حضرت در کربلا ازدواج کرده است، به برگزاری مراسم حنابندان و یا عروسی در قالب عزاداری می‌پردازند!

برای بررسی درستی یا نادرستی این مطلب به کتاب‌های روایی و مقتل‌های مختلف رجوع شده است که ماحصل تحقیق در ادامه می‌آید:

 قاسم بن حسن(ع) در واقعه کربلا سنش از 10سال بیشتر بود، ولی به 15سال نرسیده بود، طبری می‏گوید: قاسم 10سال داشت و در مقتل «ابی‏مخنف» آمده که قاسم در کربلا 14 ساله بود.(1) علامه مجلسی می‏گوید: نقل ماجرای عروسی قاسم به مدارک معتبر متکی نبوده است، منشأ این حکایت دو کتاب است یکی «منتخب المراثی» که بهترین تألیفات به زبان عربی هست و نویسنده آن شیخ فخرالدین طریحی صاحب «مجمع البحرین» است و دیگری «روضة‌الشهدا» نوشته ملاحسین کاشفی صاحب انوار سهیلی است، این کتاب اولین مَقتلی است که به فارسی نوشته شده است(2) و فاقد اعتبار لازم است.

در این رابطه نقل می‏کنند که وقتی امام حسین(ع) مسیر مدینه تا کربلا را طی می‏کرد، حسن بن حسن(3) از عموی خویش امام حسین(ع) یکی از دو دختر او سکینه و فاطمه را خواستگاری کرد، حسین(ع) فرمود: هر یک را که بیشتر دوست داری اختیار کن، حسن خجالت کشید و جوابی نداد حسین(ع) فرمود: من برای تو فاطمه را اختیار کردم که به مادرم فاطمه بنت رسول(ص) شبیه‏تر است، به این ترتیب وجود فاطمه نو عروس در کربلا امری مسلّم است.

اگر فرض کنیم ازدواج قاسم درست باشد، باید گفت امام حسین(ع) دو دختر به نام فاطمه داشتند که یکی را به حسن تزویج کرده و دیگری را برای قاسم عقد کرده‌اند. (4) یا اینکه بگوییم دختری که به عقد قاسم در آمده اسمش فاطمه نبوده و در تاریخ اشتباه نقل شده و اگر این داستان را صحیح ندانیم باید بگوییم راویان نام حسن را از روی اشتباه، قاسم نقل کرده‏اند.

با این وجود بیشتر تحلیل‏گران واقعه عاشورا عروسی قاسم را نادرست می‏دانند، محدث قمی در «منتهی الآمال»(5) و در کتاب «نفس‏المهموم»(6) دامادی قاسم را رد می‏کند و می‏گوید نویسندگان نام حسن را با قاسم اشتباه کرده‏اند.

علامه شهید مرتضی مطهری عروسی قاسم را مردود می‏داند و مستند می‏کند به اینکه در هیچ کتاب معتبری وجود ندارد و حاج نوری هم گفته ملاحسین کاشفی اولین کسی است که این مطلب را در کتاب «روضةالشهدا» آورده و اصل قضیه صددرصد دروغ است.(7

مرکز مطالعات و پاسخ‌گویی به شبهات حوزه علمیه قم نیز در تحلیلی بیان می‌دارد که به طور کلی آنچه از اشارات صاحب نظران و مشاهدات بر می‏آید نقل ماجرای عروسی قاسم که بیانی از شدت قساوت و بی‏رحمی لشکریان یزید است،(8) اگر به همان اندازه‏ای که تاریخ به آن اهمیت داده مورد توجه قرار بگیرد و بُغض محبین اهل‏بیت را نسبت به دشمنان برانگیزد، امری پسندیده است.

اما طبق اشاره‏ای که استاد مطهری دارد اگر بنا باشد که آن را با بزرگنمایی مطرح کنند و تعزیه از آن بسازند(9) و یا چنان‌که دیده شده حجله‏ای بیارایند و حنایی تدارک ببینند، در این صورت اهانتی به ساحت قدس عاشورا و فرهنگ عاشوراییان انجام داده‏اند.

چون برخی از صاحب نظران داستان عروسی قاسم در کربلا را غیر واقعی می‌دانند، لذا نمی‌توان به طور قطعی آن را قبول کرد، لازم است گفته شود که عروسی در میان اهل‌بیت(ع) با عروسی که در حال حاضر مرسوم است (و بیش‌تر به بدعت و معاصی شبیه است)، بسیار متفاوت است.

 

*معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر

1. حماسه حسینی، شهید مطهری

2. ترجمه ارشاد، شیخ مفید

3. تحقیقی پیرامون نهضت عاشورا از مرکز مطالعات و پژوهش‎های فرهنگی حوزه علمیه (جمعی از محققین)

4. دانشنامه 14 جلدی امام حسین (ع)